Bijzondere ontmoetingen
Soms komen ze op je pad: bijzondere ontmoetingen die je leven veranderen. Voor mij was dit er zo eentje.
Vroeger was ik doodsbang voor spinnen. Ik herinner mij één specifieke situatie toen John in Afghanistan zat en Kimberley bij mij logeerde. Er zat een gigantische spin in de slaapkamer aan de muur. Je weet wel, van die grote huisspinnen die in de herfst naar binnen komen als het te veel regent. Ineens was daar geen man die ik kon roepen om het voor mij op te lossen. Maar er was een kind in huis dat nog veel banger was voor spinnen dan ik. Dus ik voelde mij verantwoordelijk om het op te lossen (naja, hij kon daar natuurlijk ook niet blijven zitten).
Over spinnen doden heb ik nooit nagedacht, dus hij moest gevangen worden. Bewapend met een bakje en een wenskaart om erachter te schuiven klom ik op het bed om die arme stakker te vangen. Kimberley had besloten om mij op afstand emotionele bijstand te bieden, dus als twee dappere dodo’s gingen we te werk. Toen ik het bakje op hoogte van de spin hield, trilde alles aan mij. Hij zou maar langs mij schieten en ergens verdwijnen waar ik hem niet terug kon vinden. Of erger, op mij vallen.
Maar heel secuur sloot het bakje zich boven de spin tegen de muur. En toen gebeurde het. De spin raakte in paniek en begon rondjes in het bakje onder mijn hand te racen en ik had een glazen – dus doorschijnend – bakje gepakt (daarna nooit meer, hoor). Ik begon te gillen als een speenvarken (ja, lach maar), maar ik managede het bakje vast te houden, het kaartje erachter te schuiven en de spin in de tuin zijn vrijheid terug te geven.
Dit gebeurde 20 jaar geleden. En einde afgelopen maand was ik in Amsterdam om een familie met een heel bijzondere beestenboel te fotograferen. Over hun overige dieren had ik al eerder een blogbericht gemaakt, maar aan de vogelspin Lexie en de springspin Jumper wilde ik graag een eigen blog wijden. Ik weet niet wat het was dat ik gelijk verliefd werd op deze twee geleedpotigen. Misschien was het de liefdevolle vanzelfsprekendheid waarop hun mensen met deze twee familieleden omgingen. Lexie durfde ik uiteindelijk zelfs op mijn hand te nemen en over de schattigheid van Jumper raak ik maar niet uitgepraat 😉
Als ik gevraagd wordt naar mijn voorkeur voor hond of kat, zeg ik altijd “ik hou van alle dieren”. Ik denk dat ik dit nu met een gerust hard echt voor ALLE dieren kan beamen. Bedankt Lexie en Jumper voor deze bijzondere ontmoetingen met jullie. En ik hoop dat jij als bezoeker van mijn blog ook kan genieten van deze beelden!
Klik hier om de bijzondere ontmoetingen met de rest van de familie te bekijken.
Ben je nu ook springspinnen fan en wil je een echt Valentines verhaal bekijken? Klik dan hier voor een reclamefilmpje om verliefd op te worden.
Wil je ook zo liefdevolle foto’s met jouw bijzondere familieleden? Neem dan vrijblijvend contact met mij op.
